Moeder worden

Als klein meisje schreef ik al in de vriendschapsboekjes bij "wat wil je later worden: moeder"! Op de camping werd vaak schooltje gespeeld en dan was ik de juf, ik paste veel op in de buurt en op neefjes/ nichtjes.

Gelukkig kreeg ik een relatie met een man die ook graag kinderen wilde. Ik bleef tot de trouwdag aan de pil, want stel je voor dat ik in de maanden ervoor toch al zwanger zou worden en ik zwanger zou zijn op mijn bruiloft…. Dan voelde ik me misschien wel heel ziek of ik kon niet drinken….. (achteraf gezien was die voorzichtigheid niet nodig, maar dat wisten we toen nog niet). 

Nadat we getrouwd waren, kon de pil weg gegooid worden. Ik had altijd gedacht dat ik snel zwanger zou worden, dus we begonnen vrolijk aan deze nieuwe stap. Wat was het leuk om na een vrijpartij te bedenken: misschien ben ik hier wel zwanger van geworden……
Je weet dat het langer kan duren voordat je zwanger kan worden, dus de eerste peer keer dat ik ongesteld werd was het even balen, maar gewoon weer door. Maar na een paar maanden, sloeg dat gevoel toch wat om.

Internet kwam erbij: wanneer kan je het beste vrijen? Welke standjes werken het beste? Moet je blijven liggen of heeft dat toch geen zin?
Langzaam ging mijn leven meer om mijn cyclus draaien en werd het baalgevoel bij een ongesteldheid erger. Ook ging ik steeds meer letten op tekenen van mijn lichaam. Kreeg ik al gevoelige borsten? Ging mijn onderbuik al trekken? (signalen die je kan voelen als je zwanger bent, maar ook als je ongesteld gaat worden, dus waarom lette ik daar eigenlijk op?)

Na een jaar zijn we naar de huisarts gegaan. Snel zwanger worden was niet gelukt en we wilden graag verder. Geen tijd meer verspillen. Dan maar het ziekenhuis in. Daar werden allerlei onderzoeken gedaan en het bleek inderdaad dat zwanger worden niet zomaar zou lukken.
Onze wereld stortte echt even in. We hebben heel veel gesprekken gevoerd, maar eigenlijk kwam het steeds op het zelfde neer: we gaan ervoor. We kunnen ons leven in gaan richten met z’n tweeën, gaan reizen, veel gaan werken, maar we zagen alleen maar voor ons dat een leven samen leuk is, maar dat we dat zo graag met kinderen wilden.

We zijn dus het traject in gegaan. Toen werd ik ineens wel snel zwanger. We waren ontzettend blij, maar wat was ik af en toe ook ontzettend onzeker (en misselijk…). Maar na een goeie zwangerschap en bevalling was daar ons 1e kindje. We waren gelijk verliefd en dankbaar.
Na een klein jaartje wilden we graag voor een 2e gaan. Ik zou op deze manier zo zwanger kunnen worden, dus kom maar op. 2 kindjes dicht op elkaar leek ons zo leuk.

Maar deze keer ging het een stuk lastiger. Vele pogingen en helaas ook miskramen volgden. Ons leven, eigenlijk vooral mijn leven, werd steeds meer beheerst door zwanger worden.

Je weet dat je er niet teveel mee bezig moet zijn, je weet dat je het moet loslaten, maar hoe doe je dat als je zo bezig moet zijn met je cyclus, echo’s, inseminaties en wachten tot je wel of niet ongesteld gaat worden? Zorgen dat ik fit was, goed at, niet dronk, daar had ik controle op, dus dat deed ik. En gewoon doorgaan met werken, sporten, leuke dingen doen.

Toen ik na 2 jaar proberen voor de 3e keer een positieve test in mijn handen had, was ik natuurlijk blij. Maar ook heel erg gereserveerd. Ja, het is super fijn dat het weer gelukt is, maar we zijn er nog niet. Zwanger worden is lastig, zwanger zijn is gelukkig gelukt, maar zwanger blijven dat moest nog gebeuren. Lastig was ook dat ik me niet zwanger voelde en weinig tot geen signalen van mijn lijf kreeg. Een echo was eigenlijk de enige bevestiging dat het goed was, dus er volgden heel veel echo’s. 

Toen ik ons kindje voelde bewegen werd ik rustiger. Maar de angst om het kindje te verliezen bleef, naast het gevoel dat ik super dankbaar was.

Ik heb ook echt enorm genoten van het kindje in mijn buik.

Ik denk dat het voelen van een kindje in mijn buik 1 van de mooiste gevoelens is voor mij. Elke keer de bevestiging en op die manier contact hebben met je kindje. Wat een magisch gevoel. Toen na 9 maanden ons kindje kwam: levend en gezond. Wat was ik blij en wat kon ik mijn zwangerschapsangst toen achter me laten.

Ik hoefde deze spanning niet meer te voelen (niet bang zijn om bloed in de wc te zien, goeie echo's, een kloppend hartje horen, bewegingen in je buik voelen) Ik wist dat deze spanning gekoppeld was aan de zwangerschap en van tijdelijke duur zou zijn, anders zou ik hier echt mee aan de slag hadden moeten gaan.

Ik wilde altijd graag minimaal 3 kinderen, maar door dit moeizame, emotionele traject was ik zo dankbaar voor 2 kinderen. Tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik alles bewust ervaren en ook steeds gezegd tegen mezelf dat dit de laatste keer zou zijn. De laatste keer zwanger, de laatste keer bevallen, de laatste keer stoppen met borstvoeding. Dat was heel helpend voor mij en daardoor kon ik dit proces ook goed afsluiten. 

Nu schrijf ik in vriendschapsboekjes van kinderen in de klas op de vraag wat ik later wil worden: moeder blijven, oma hoop ik ooit te worden. 

Eveline van S